پس از پایان هشت سال جنگ تحمیلی این نیاز احساس شد که نسل پس از جنگ باید قهرمانان ملی خود در دفاع مقدس را بشناسد. یکی از راهکارهای این مهم نقاشی دیواری در سطح شهر بود تا مردم عادی در زندگی روزمره خود شهدای دفاع مقدس را دیده و از آن‌ها یاد کنند. جریان نمایش و تصویرسازی شهدا بر دیوارهای شهر تهران از دهه 1360 با اتمام جنگ آغاز شد و تا امروز ادامه دارد. دو دهه پس از جنگ، بیشتر نقاشی‌های دیواری از تمثال شهدا، سبک واقع‌گرای عامه‌پسند را دنبال می‌کرد تا تصاویر شهدا بدون تعبیرهای اغراق‌آمیز با مخاطب ارتباط برقرار کند. در این سبک شهید یک موجود فرازمینی نیست بلکه انسانی باورپذیر است که در منظر شهری حضور دارد. در این شیوه بازنمایی تصویری، عکس‌های باقی‌مانده از شهدا نقش مهمی بازی می‌کنند. در این مقاله با بازخوانی عوامل و زمینه‌های به‌کارگیری عکس‌های جنگ در نقاشی‌های دیواری، ارتباط این نقاشی‌ها با منظر شهر تهران مور بررسی قرار می‌گیرد.
)