دکترای معماری با گرایش توسعه پایدار شهری، دانشیار گروه طراحی محیط دانشکده محیطزیست دانشگاه تهران.
چکیده
رشد سریع جمعیت جهان که در شروع قرن بیستم یک میلیارد نفر برآورد شده بود، درطول پنجاه سال اول قرن (تا سال1950) 5/2 برابر شد و در مدت 50 سال دوم قرن بیستم این جمعیت به بیش از 6 میلیارد نفر رسید. پیش‌بینی می‌شود این رقم در سال 2010 به حدود 000/000/000/7 نفر افزایش یابد. به عبارت دیگر در دوره اخیر به‌طور میانگین در هر سیزده سال یک میلیارد نفر به جمعیت کره زمین اضافه شده است. اگر این حقیقت را به آمار اضافه کنیم که در شروع قرن بیستم و دوران حاضر بیش از 50 درصد جمعیت جهان یعنی حدود 5/3 میلیارد نفر در نقاط شهری سکونت یافته‌اند و با در نظر گرفتن محدودیت منابع و ذخایر حیاتی و ظرفیت‌های محیط‌زیستی، وضعیت شهرگرایی و شهر نشینی ابعاد قابل تأمل پیدا می‌کند.
در چنین شرایطی شهر تهران از این قاعده مستثنی نیست. در سال 1300، جمعیت تهران 000/210 نفر و وسعت آن حدود 9000 کیلومتر مربع بود. در حالی که 55 سال بعد این شهر چهار و نیم میلیون نفر را در 227 کیلومتر مربع سامان می‌داد1 . تهران فقط در سه دهه گذشته در هر ده سال یک میلیون نفر افزایش جمعیت داشته و به حدود 8 میلیون نفر در سال 85 و مساحتی بالغ بر 700 کیلومتر مربع رسیده است.
)