در بسیاری از شهرهای امروزی، فضاهایی تحت عنوان باغ، پارک، فضای سبز و ... ایجاد می‌شود که طراحی و اجرای آنها معمولاً با شیوه‌های سلیقه‌ای و بدون بهره‌مندی از یک مبانی نظری در عرصه باغ‌سازی صورت می‌گیرد. دقت در نمونة بوستان‌ها و پارک‌های معاصر این نکته را روشن می‌کند که جامعه ایران به عنوان تمدنی که خود ایجادکنندة باغ و دارای یکی از سبک‌های مهم باغ‌سازی در جهان است، فاقد روشی جدید برای طراحی باغ و پارک است. این روش جدید می‌تواند از باغ‌سازی ایرانی الگو بگیرد یا خوانشی مجدد از باغ ایرانی باشد؛ از این رو قبل از هر اقدامی لازم است که این پدیدة منحصر به فرد به درستی شناخته شده و در پی آن معیارهایی بر اساس سبک باغ ایرانی برای طراحی فضاهای سبز مدرن که با زندگی امروز تناسب داشته باشد تدوین و به مرحله اجرا گذارده شود؛ لذا پژوهشی در راستای تدوین ضوابط طراحی باغ بر اساس الگوی باغ ایرانی انجام گرفته که این تحقیق علاوه بر تلاش در شناخت پدیدة دیرینه باغ ایرانی، به دنبال یافتن ویژگی‌های مشترک فضاسازی آن است؛ لذا در سه مرحله شامل شناخت (فصول اول، دوم و سوم)، تحلیل (فصول چهارم و پنجم) و نتیجه‌گیری (فصول ششم و هفتم) تنظیم و اجرا شده است.
)