@article { author = {ghazanfari, parvaneh and javadi, shohreh}, title = {-}, journal = {MANZAR, the Scientific Journal of landscape}, volume = {1}, number = {5}, pages = {70-73}, year = {2010}, publisher = {}, issn = {2008-7446}, eissn = {2008-2169}, doi = {}, abstract = {-}, keywords = {-}, title_fa = {نگاه آیینی به گردشگری ایرانی}, abstract_fa = {گردشگری آیینی حاصل پیوند سفر با فرهنگ است. سفری که به واسطه آن انسان موفق به کشف آیین‌ها، اعتقادات و باورهایی می‌شود که در روح مکان جاری است و ریشه در فرهنگ کهن این مرز و بوم دارد. این آیین‌ها اکثراً وابسته به زمین و مکان هستند، به عبارتی مکان و آیین در قالب یک موجود زنده به حیات خود ادامه داده و می‌دهند. یکی جسم است و دیگری روح. گردشگری آیینی نوع خاصی از گردشگری فرهنگی است که آدمی را با اعتقادات و باورهای برخاسته از یک جامعه خاص آشنا می‌کند. چیستی گردشگری آیینی به همراه بررسی مجموعه «چشمه‌علی» دامغان به عنوان یک نمونه موردی حائز اهمیت، هدف از نگارش مقاله ذیل است.}, keywords_fa = {گردشگری آیینی,چشمه علی دامغان,مداخله تاریخی,باورها و اعتقادات}, url = {http://www.manzar-sj.com/article_326.html}, eprint = {http://www.manzar-sj.com/article_326_89ba2c4f7d458bb54ac0b0dcd4867404.pdf} }